Kamperen in de Ardennen met vrienden!
30 Juli 2014 Anique
Afgelopen weekend (25,26,27 juli) was het dan zo ver: een weekendje Ardennen met mijn liefste vrienden. We kennen elkaar allemaal vanuit het dorp waar we opgroeiden, maar naarmate de jaren verstreken verlieten wij allen het thuisfront om te gaan wonen in Dublin, Amsterdam, Utrecht, Den Bosch en andere streken. Desondanks heeft dat onze vriendschap alleen maar versterkt. Onze vriendinnengroep is een vriendengroep geworden, compleet met vriendjes en kind. Omdat we elkaar niet meer dagelijks tegenkomen op school of bij de sportclub zijn weekendjes-weg ons erg dierbaar.
Op vrijdagochtend vertrokken we dan al vroeg naar Outdoor Camping Barvaux. Alhoewel het niet meer dan een paar uurtjes rijden is, zat de vakantiestemming er al in zodra de Belgische grens gepasseerd was. Bizar hoe een landschap, de architectuur én natuurlijk de wegkwaliteit kan veranderen na alleen al het passeren van een grens.
(Ook kamperen in de Belgische Ardennen? Klik hier voor een overzicht van campings met verhuur.)
Het vakantiegevoel groeide elke minuut, vooral toen we een picknickpauze hadden bij een wegrestaurant. Dat is toch elke keer weer volop genieten. Zitten op een picknickbankje in kniehoog gras vol onkruid. Iets weggooien in een overvolle prullenbak waar een miljoen wespen omheen cirkelen. Plassen in de berm, net zoals álle andere mannelijke reizigers. En een bezoekje aan de vrouwentoilet waar je 50 cent betaalt per keer. Máár.. geen cent teveel uitgegeven: deze 50 cent krijg je als korting als je iets koopt. Weliswaar één tegoedbonnetje per product, per persoon, maar toch verlaat iedereen het AC restaurant met voedingsmiddelen die we eigenlijk niet willen. En desondanks deze sarcastische voetnoten omtrent wegrestaurants zijn we allemaal dolgelukkig, want pas als je dit doorstaan hebt is de vakantie écht begonnen.
Na een rit waarin ik de waarde van de hellingproef leer kennen, komen we aan bij de camping. Met vijf tentjes krijgen we twee tent-plaatsen, maar betalen we wel per persoon. Gelukkig zijn de kampeerplekken ruim. Alhoewel we snakken naar een koud biertje besluiten we eerst onze tenten op te zetten. Één stel vrienden heeft een echte ‘Albatros’, volgens De Waard tenten ‘de bekendste tent uit hun collectie’. De joekel stamt misschien uit 1960, maar door de stevige en imposante vertoning krijgt hij binnen onze kampeerclub al snel de geuzennaam ‘De Villa’. Een voordeel voor Bart, Loes en hun kleintje Sia, want in de Villa past niet alleen een ledikantje maar ook een reusachtig luchtbed van een meter hoog. Ook alle andere camping-tools die uit de bestelbus van Bart & Loes komen zijn safariproef.
Een ander stel komt uit Dublin gevlogen. Zij hebben nog nooit gekampeerd (“één keer toen ik 3 was ofzo”), en al hun spullen zijn bij elkaar gesprokkeld. Mirjam en Rob hebben de lachers daarom al snel op hun hand als de tent nogal scheef wordt opgezet. Ook doe ik stiekem het hele weekend hun tent dicht als hij open staat; Rob & Mirjam zijn nog niet zo bekend met de gevolgen van muggen op je nachtrust. Maar toch pakt dit luxe-stel de één na de andere technische gadget uit. Een grote Philipslamp die je aan de boom kan hangen, boxjes voor de telefoon, een verlengsnoer en een laptop, alhoewel wij in eerste instantie moeten lachen om deze niet-zo-kampeerachtige-gadgets geef ik op het einde toch toe dat Rob & Mirjam op hun manier ook zeker hebben bijgedragen aan het kampeerplezier.
Na een avond met BBQ, wijn en vertier beginnen we de zaterdag met volle moed. Onze kleinste kampeerder heeft geluk, want met 12 personen is er altijd wel iemand die s’ochtends mee naar de glijbaan en konijntjes wil. Deze actieve kleuter zorgt ervoor dat ook bij de rest de wens ontstaat om iets actiefs te doen. De ene groep gaat mountainbiken en de anderen stappen de kayak in. Ik neem plaats in de kayak bij mijn vriendin Alka, en alhoewel ik zou zweren dat ik dit eerder heb gedaan, komen we niet veel verder dan het zigzaggen van kant naar kade. Gelukkig bezit onze groep ook G.I.-Joe Wietse, die ons streng toespreekt. Dit mag helaas niet baten, dus offert Wietse zich op en worden Alka en ik uit elkaar gehaald en in verschillende kayaks geplaatst met mensen die iets meer talent hebben. Het was een heerlijke tocht, lekker gezwommen en het Belgische frietje bij aankomst smaakte ook prima.
De gastvrijheid van zowel onze Nederlandse campingeigenaren als de Belgische werknemers bij kayakverhuur en terrasjes valt ons zwaar tegen. Het is duidelijk dat niemand écht moeite hoeft te doen om geld te verdienen en we krijgen overal het gevoel dat wij blij mogen zijn dat we überhaupt een camping hebben of een kayak kúnnen huren. Maar daardoor laten wij ons niet afschrikken. We lachen er om en maken nog een paar belgenmoppen.
Op zondag staat iedereen met een moeilijk gezicht de kampeerspullen weer in te pakken. Terug naar huis. We vinden dat allemaal erg jammer. Daardoor lijkt de route ineens ook niet meer zo leuk te zijn en dat gekke wegrestaurant is toch echt een vies holletje waar je duidelijk afgezet wordt met je 50 cent-bonnetjes. We zijn het er dan ook unaniem over eens: 3 dagen is te kort. Volgende keer een week.
Anderen lazen ook onze blogs over vakantie, vrienden, kamperen, camping
Op vrijdagochtend vertrokken we dan al vroeg naar Outdoor Camping Barvaux. Alhoewel het niet meer dan een paar uurtjes rijden is, zat de vakantiestemming er al in zodra de Belgische grens gepasseerd was. Bizar hoe een landschap, de architectuur én natuurlijk de wegkwaliteit kan veranderen na alleen al het passeren van een grens.
(Ook kamperen in de Belgische Ardennen? Klik hier voor een overzicht van campings met verhuur.)
Het vakantiegevoel groeide elke minuut, vooral toen we een picknickpauze hadden bij een wegrestaurant. Dat is toch elke keer weer volop genieten. Zitten op een picknickbankje in kniehoog gras vol onkruid. Iets weggooien in een overvolle prullenbak waar een miljoen wespen omheen cirkelen. Plassen in de berm, net zoals álle andere mannelijke reizigers. En een bezoekje aan de vrouwentoilet waar je 50 cent betaalt per keer. Máár.. geen cent teveel uitgegeven: deze 50 cent krijg je als korting als je iets koopt. Weliswaar één tegoedbonnetje per product, per persoon, maar toch verlaat iedereen het AC restaurant met voedingsmiddelen die we eigenlijk niet willen. En desondanks deze sarcastische voetnoten omtrent wegrestaurants zijn we allemaal dolgelukkig, want pas als je dit doorstaan hebt is de vakantie écht begonnen.
Na een rit waarin ik de waarde van de hellingproef leer kennen, komen we aan bij de camping. Met vijf tentjes krijgen we twee tent-plaatsen, maar betalen we wel per persoon. Gelukkig zijn de kampeerplekken ruim. Alhoewel we snakken naar een koud biertje besluiten we eerst onze tenten op te zetten. Één stel vrienden heeft een echte ‘Albatros’, volgens De Waard tenten ‘de bekendste tent uit hun collectie’. De joekel stamt misschien uit 1960, maar door de stevige en imposante vertoning krijgt hij binnen onze kampeerclub al snel de geuzennaam ‘De Villa’. Een voordeel voor Bart, Loes en hun kleintje Sia, want in de Villa past niet alleen een ledikantje maar ook een reusachtig luchtbed van een meter hoog. Ook alle andere camping-tools die uit de bestelbus van Bart & Loes komen zijn safariproef.
Een ander stel komt uit Dublin gevlogen. Zij hebben nog nooit gekampeerd (“één keer toen ik 3 was ofzo”), en al hun spullen zijn bij elkaar gesprokkeld. Mirjam en Rob hebben de lachers daarom al snel op hun hand als de tent nogal scheef wordt opgezet. Ook doe ik stiekem het hele weekend hun tent dicht als hij open staat; Rob & Mirjam zijn nog niet zo bekend met de gevolgen van muggen op je nachtrust. Maar toch pakt dit luxe-stel de één na de andere technische gadget uit. Een grote Philipslamp die je aan de boom kan hangen, boxjes voor de telefoon, een verlengsnoer en een laptop, alhoewel wij in eerste instantie moeten lachen om deze niet-zo-kampeerachtige-gadgets geef ik op het einde toch toe dat Rob & Mirjam op hun manier ook zeker hebben bijgedragen aan het kampeerplezier.
Na een avond met BBQ, wijn en vertier beginnen we de zaterdag met volle moed. Onze kleinste kampeerder heeft geluk, want met 12 personen is er altijd wel iemand die s’ochtends mee naar de glijbaan en konijntjes wil. Deze actieve kleuter zorgt ervoor dat ook bij de rest de wens ontstaat om iets actiefs te doen. De ene groep gaat mountainbiken en de anderen stappen de kayak in. Ik neem plaats in de kayak bij mijn vriendin Alka, en alhoewel ik zou zweren dat ik dit eerder heb gedaan, komen we niet veel verder dan het zigzaggen van kant naar kade. Gelukkig bezit onze groep ook G.I.-Joe Wietse, die ons streng toespreekt. Dit mag helaas niet baten, dus offert Wietse zich op en worden Alka en ik uit elkaar gehaald en in verschillende kayaks geplaatst met mensen die iets meer talent hebben. Het was een heerlijke tocht, lekker gezwommen en het Belgische frietje bij aankomst smaakte ook prima.
De gastvrijheid van zowel onze Nederlandse campingeigenaren als de Belgische werknemers bij kayakverhuur en terrasjes valt ons zwaar tegen. Het is duidelijk dat niemand écht moeite hoeft te doen om geld te verdienen en we krijgen overal het gevoel dat wij blij mogen zijn dat we überhaupt een camping hebben of een kayak kúnnen huren. Maar daardoor laten wij ons niet afschrikken. We lachen er om en maken nog een paar belgenmoppen.
Op zondag staat iedereen met een moeilijk gezicht de kampeerspullen weer in te pakken. Terug naar huis. We vinden dat allemaal erg jammer. Daardoor lijkt de route ineens ook niet meer zo leuk te zijn en dat gekke wegrestaurant is toch echt een vies holletje waar je duidelijk afgezet wordt met je 50 cent-bonnetjes. We zijn het er dan ook unaniem over eens: 3 dagen is te kort. Volgende keer een week.
Anderen lazen ook onze blogs over vakantie, vrienden, kamperen, camping